Πολιτικό ντιμπέϊτ 2009
-Η μετριοφροσύνη των ανθρώπων στο απόγειο της επιτυχίας τους, είναι μια επιθυμία να φαίνονται πιο μεγάλοι από την τύχη τους. Λα Ροσφουκώ, 1613-1680, Γάλλος συγγραφέας
-Η μετριοφροσύνη είναι το πιο σίγουρο δόλωμα όταν ψαρεύεις επαίνους. Λόρδος Chesterfield, 1694-1773, Άγγλος πολιτικός & συγγραφέας
-Η μετριοφροσύνη είναι μια εξαιρετικά υπερτιμημένη αρετή. John Kenneth Galbraith, 1908-2006, Καναδός οικονομολόγος
-Μετριοφροσύνη είναι η ικανότητα να καλύπτεις ατελώς τις αρετές σου. Ανώνυμος
-Αν και η μετριοφροσύνη είναι φυσιολογική για έναν ενήλικο, δεν είναι φυσιολογική για ένα παιδί. Η μετριοφροσύνη αρχίζει με τη γνώση του Κακού. Ζαν-Ζακ Ρουσώ, 1712-1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφος
-Κανένας μετριόφρων άνθρωπος δεν έκανε ούτε θα κάνει ποτέ περιουσία. Lady Mary Montagu, 1689-1762, Αγγλίδα επιστολογράφος
-Ένας υπερήφανος άνθρωπος μπορεί να μάθει να είναι ταπεινόφρων, αλλά θα είναι υπερήφανος γι' αυτό. Mignon McLaughlin, 1913-1983, Αμερικανίδα αρθρογράφος
-Η μετριοπάθεια είναι προσόν μόνο όταν οι άλλοι θεωρούν ότι έχεις και άλλες εναλλακτικές λύσεις. Χένρυ Κίσσινγκερ, γ. 1923, Αμερικανός πολιτικός
-Έκαναν την ταπεινοφροσύνη αρετή για να περιορίσουν τις φιλοδοξίες των ισχυρών και να παρηγορήσουν τους μέτριους για την κακή τους τύχη και τα λίγα προτερήματα. Λα Ροσφουκώ, 1613-1680, Γάλλος συγγραφέας
-Η ταπεινοφροσύνη δεν είναι η αποκήρυξη της περηφάνιας, αλλά η υποκατάσταση μιας περηφάνιας από μιαν άλλη. Eric Hoffer, 1902-1983, Αμερικανός Συγγραφέας
-Η ταπεινοφροσύνη είναι η στέρεη βάση για όλες τις αρετές. Κομφούκιος
-Ταπεινοφροσύνη είναι η ντροπή που νοιώθεις όταν λες στους άλλους πόσο υπέροχος είσαι. Laurence J. Peter, 1919- 1990, Καναδός συγγραφέας
Περπατούσα κάποια από τις περασμένες ημέρες στους δρόμους της Αθήνας και είδα σε μια μεγάλη αφίσα των Κωνσταντίνο Καραμανλή τον γηραιότερο να ζητά να τον ψηφίσουμε. Στην αρχή σκέφτηκα πως θα είναι αφίσες σαν κι αυτές που είχαν βγάλει κάποιοι ΠΑΣΟΚοι την εποχή Σημίτη με την εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου ζητώντας την εξωκοσμική παρέμβασή του για να τα πάει καλά ο εκσυγχρονίζων. Ωστόσο πληροφορήθηκα ότι ο ΣΚΑΪ κάνει μια σειρά ντοκιμαντέρ που στόχος της είναι να αναδείξει την κορυφαία Ελληνική μορφή ανά τους αιώνες. Και αργότερα κατάλαβα ότι υπάρχει και ψηφοφορία για να βγάλουμε... τον Μέγιστο.
Η ιδέα βέβαια έρχεται απ’ έξω, ανήκει στο BBC και είχε μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία και σε δεκαπέντε περίπου άλλες χώρες. Ίσως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να γνωρίσει το ευρύ κοινό μεγάλες προσωπικότητες. Από την άλλη, έχοντας κατά νου τη ψήφο του τηλεοπτικού αυτού κοινού, σκέφτομαι ότι οι προσωπικότητες ίσως υποβιβάστηκαν στο επίπεδο ενός ριάλιτι σόου όπου οι θεατές καλούνται με διαφημιστικά σποτ και καταχωρίσεις στον Τύπο να ψηφίσουν ποιος παίκτης θα φύγει από τη λίστα και ποιος θα κερδίσει το μεγάλο βραβείο της πρωτιάς. Όπως έχουμε δηλαδή μάθει από τη διαδικασία των τηλεριάλιτι, με τη διαφορά ότι εδώ οι «έγκλειστοι παίκτες»είναι οι «Μεγάλοι Έλληνες» εκ των οποίων το κοινό θα επιλέξει τον πιο σημαντικό όλων των εποχών.
Από τους 100 που «συμμετείχαν» στην εκπομπή, το ¼ περίπου της λίστας αποτελείται από ανθρώπους από την αρχαία Ελλάδα, ανάμεσα στους υπόλοιπους συναντάμε μουσικούς, ηθοποιούς, πολιτικούς, 4 βασιλείς, 4 αυτοκράτορες, 2 δικτάτορες και 1 επιχειρηματία, ενώ 13 βρίσκονται ακόμη εν ζωή. Η απόφαση λοιπόν για το εάν θα πρέπει κανείς να τολμήσει να κάνει κάποια συνέντευξη ή αφιέρωμα-προφίλ σε κάποιον από τους 13 «μεγάλους» τυχερούς που βρέθηκαν στη σχετική λίστα (Μίκης Θεοδωράκης, Νίκος Γκάλης, Θοδωρής Ζαγοράκης, Δημήτρης Νανόπουλος, Βαγγέλης Παπαθανασίου, Κώστας Σημίτης, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Λάκης Λαζόπουλος, Θανάσης Βέγγος, Ελένη Γλύκαντζη Αρβελέρ, Πύρρος Δήμας, Μανώλης Γλέζος, Έλενα Μουζάλα) φαντάζει μάλλον δύσκολη.
Οι συμμετέχοντες δεν είναι «παίκτες» που προσχώρησαν με τη θέλησή τους στην εκπομπή, μιας και ψηφίστηκαν από το κοινό, συνεπώς δεν μπορούν να θεωρηθούν ως τέτοιοι για να δικαιολογηθεί και να επιχειρηθεί η παρουσίαση κάποιου από αυτούς σαν τέτοιον (για τους δέκα που έχουν επικρατήσει αλλά και για τους εναπομείναντες 77, η οποιαδήποτε επαφή μαζί τους είναι ούτως ή άλλως... ανέφικτη). Ακόμη και αν αποφασιζόταν η διενέργεια κάποιας συνέντευξης, ο δημοσιογράφος μάλλον άβολα θα ένιωθε ρωτώντας τους αναδειχθέντες πως νιώθουν για τη συμμετοχή τους και την εμπειρία που απεκόμισαν από την εν λόγω εκπομπή.
Η ανάδειξη του μεγαλύτερου, όπως καταλάβαμε, δεν πρόκειται να βασιστεί στη γνωμοδότηση ειδικών, αλλά στην ψήφο του τηλεοπτικού κοινού. Πιο συγκεκριμένα, «στόχος του σταθμού δεν είναι τόσο η ανακήρυξη όσο η αποτύπωση της αντίληψης των σημερινών Ελλήνων» αναφέρει ο ΣΚΑΪ σε δελτίο Τύπου. Σκέφτομαι ότι τίποτα δεν είναι πιο δίκαιο και πιο αποδεκτό σήμερα από τη κοινή γνώμη και τη τηλεοπτική κάλπη για να αποτυπωθούν (όπως λένε και οι υπεύθυνοι του σταθμού) οι αντιλήψεις του νεοέλληνα για την πορεία του στην Ιστορία. Διότι το ζήτημα δεν αφορά τη σημερινή κοινωνία ή την πρόσφατη Ιστορία του νεότερου ελληνισμού, αλλά απλώνεται σε όλες τις εποχές. Η τηλεοπτική ψηφοφορία απευθύνεται στην παιδεία του σημερινού νεοέλληνα, στα όσα έμαθε και, κυρίως, στα όσα δεν έμαθε.
Χρήστος Πουλάκης ©
Τη δεκαετία του 1960 ο Μάρσαλ ΜακΛούαν, θεωρητικός των μίντια, ισχυριζόταν ότι τα Μέσα Επικοινωνίας αποτελούν «προέκταση» του σώματός μας, ασκώντας ισχυρή επιρροή πάνω μας. Οι θεωρίες του για την επικράτηση «ψηφιακών μέσων», που θα σταθούν αρωγοί στην προαγωγή της συλλογικής κοινωνικής συνείδησης, θεωρήθηκαν -τότε- πρωτοποριακές.
Η «γενιά του Ίντερνετ», όπως πολλές φορές τα ίδια τα Μέσα χαρακτήρισαν τους νέους ανθρώπους που ενημερώνονται και δρούν με κοινή αφετηρία τις σελίδες του Διαδικτύου, επέλεξε να πληροφορηθεί, να επικοινωνήσει και να οργανώσει τις διαδηλώσεις της... ηλεκτρονικά. Τα μηνύματα στο δίκτυο, τα sms στα κινητά τηλέφωνα, τα «ποστ» στα ιστολόγια των απλών χρηστών του Διαδικτύου, τα γκρουπ στο Facebook δημιούργησαν μια νέα «πλατφόρμα» άμεσης πληροφόρησης και «ψηφιακού» συντονισμού δράσεων χωρίς μεσάζοντες.
Τη δυναμική της «αυτοοργάνωσης» των κινητοποιήσεων την επιβεβαίωσαν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας του Δεκεμβρίου. Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου ο 15χρονος μαθητής πέφτει νεκρός από τη σφαίρα του αστυνομικού. Μετά από λίγη ώρα το Διαδίκτυο παίρνει φωτιά: τα μπλογκ δημοσιεύουν πληροφορίες για το συμβάν, οι αυτόπτες μάρτυρες καταθέτουν τις μαρτυρίες τους, οι πρώτες διαδηλώσεις ετοιμάζονται. Ιστολόγια όπως το troktiko.blogspot.com από την πρώτη στιγμή «ανεβάζουν» φωτογραφίες, ενώ το preza.tv ενημερώνει για τις κινητοποιήσεις.
«Ένα αντίο στον 15χρονο που σκότωσαν οι μπάτσοι», «Όλοι στους δρόμους για τον Αλέξη», «Alexandros Grigoropoulos (R.Ι.Ρ.)», «Η Ελληνική Αστυνομία δολοφονεί». Πάρα πολλά γκρουπ δημιουργήθηκαν στο Facebook αμέσως μετά τη δολοφονία, με τα μέλη τους να πολλαπλασιάζονται διαρκώς και να στέλνουν το δικό τους μήνυμα στον 15χρονο μαθητή, στον ειδικό φρουρό και στο κράτος. Εκατοντάδες είναι και τα βίντεο που «ανέβηκαν» στο δημοφιλές ιστότοπο «Υoutube» στη μνήμη του νεαρού.
Κατά τη διάρκεια των γεγονότων του περασμένου Δεκέμβρη λοιπόν, γίναμε μάρτυρες της αποτυχίας του (ελληνικού) πληροφοριακού συστήματος και δη των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Συντονίζοντας μια συζήτηση για την «πρόασπιση» του κοινωνικού συμφέροντος στη χώρα μας και προσπαθώντας να εκφράσουν μια συλλογική λαϊκή επιθυμία, τα Νέα Μέσα (Διαδίκτυο, blogs κλπ) αποδείχθηκαν ανεπαρκή ως προς τη περιγραφή των πραγματικών γεγονότων. Και όχι μόνο: τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν μια έφεση να προβάλλουν τις επιθυμίες τους, ως πραγματικότητα, θέλοντας όχι να περιγράψουν τα γεγονότα αλλά να τα αλλάξουν. Και αυτό επιβεβαιώθηκε δυστυχώς και τον Δεκέμβριο.
Από την υπόδειξη του ΕΣΡ προς όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας η οποία συνιστούσε «να επιδείξουν ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο παρουσίασης των γεγονότων που σχετίζονται με τον τραγικό θάνατο του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου» και την πρόσθεση ότι «κατά τον τρόπο προβολής των τελευταίων γεγονότων από τα δελτία ειδήσεων και άλλες εκπομπές, παρατηρείται ότι υφίσταται κίνδυνος παράβασης της ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας», μέχρι τη δήλωση του πρωθυπουργού πως δεν είχε μείνει ικανοποιημένος από την υπερβολή με την οποία είχαν προβληθεί τα γεγονότα κατά τις πρώτες μέρες, γίναμε μάρτυρες της τραγικότητας της κατάστασης.
Οι εικόνες με τις καταστροφές, τις φλόγες, τα σπασμένα και τα καμμένα που πλημμύρισαν τις οθόνες των τηλεοράσεων και των υπολογιστών μας ήταν αρκετές για να επιβεβαιώσουν -και να επιβεβαιωθούν από τα ίδια τα Μέσα- ότι η «πληροφόρηση» και η «ενημέρωση» η οποία προσφέρεται δεν μπορεί να δώσει αφορμή στη κοινωνία να λύσει προβλήματα αν δεν κάνει πρώτα το αυτονόητο: να τα περιγράψει και να τα συζητήσει. Η όποια συζήτηση βέβαια για την κατανόηση και την εξέυρεση λύσης διεξήχθη στα τηλεπαράθυρα και χαρακτηρίστηκε από τις γνωστές στερεοτυπικές επαναλαμβανόμενες δηλώσεις, όπως αναμενόταν άλλωστε. Οι καταδίκες και τα «δικαστήρια» αναλυτών οι οποίοι προσπάθησαν να προσεγγίσουν τα γεγονότα, τα κλασικά τεχνάσματα των ηλεκτρονικών μέσων του τύπου «μεταδώσαμε πρώτοι την είδηση» και τους τίτλους πανικού που επέλεξαν να προβάλλουν ήταν απλά το κερασάκι στη τούρτα που προστέθηκε στις θλιβερές εκείνες ημέρες στην γενικότερη εικόνα των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι, πέρα από τις απόψεις που αποπροσανατόλησαν τη μάζα που παρακολούθησε από τον καναπέ της το «υπερθέαμα» που προσέφεραν οι δημοσιογράφοι, καλλιεργήθηκε ακριβώς το στοιχείο εκείνο που την έκανε να καθίσει στο καναπέ και να καταδικάζει -δίχως ουσιαστικά να καταλαβαίνει- τα όσα περνούσαν μπροστά από τα μάτια της: ο φόβος. Φόβος ο οποίος την οδήγησε αναπόφευκτα στη συντήρηση, μην μπορώντας να κάνει τίποτα παραπάνω από το να παρακολουθεί τους κουκουλοφόρους να καίνε, τους διαδηλωτές να δέρνονται και την αστυνομία να ξυλοκοπεί. Μήπως είναι καιρός να οργανωθεί μια άλλη «διαδήλωση» που θα απαιτήσει να διεξαχθή ουσιαστικός διάλογος πάνω στη σχέση ΜΜΕ - κοινωνίας;
Χρήστος Πουλάκης ©
Στημένο, ξεστημένο (γιατί έχουν γραφτεί διάφορα) το παρακάτω είναι πολύ καλό βιντεάκι:
... στα βαρέα και ανθυγιεινά γρήγορα!
Με την τεχνολογία όμως να έχει πλέον αναπτυχθεί, η δημιουργία μιας ιστοσελίδας που θα βοηθήσει στην έρευνα -παλαιών και νέων- νομικών υποθέσεων είναι πλέον γεγονός.
Το website www.fastcase.com προσφέρει λοιπόν μια υπηρεσία εύρεσης αρχείων νομικών υποθέσεων στην οποία παρέχονται online πληροφορίες για δίκες, θεσπίσματα, ρυθμίσεις, νομολογίες, διατάξεις, νομικά βιβλία και άλλα στοιχεία που αφορούν το Δίκαιο, προσπαθώντας να φέρει τον καθέναν πιο κοντά στο σύνολο αυτό των κανόνων, οι οποίοι ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Η ιστοσελίδα, η οποία ιδρύθηκε το 1999, χρησιμοποιείται από νομικά γραφεία και μεγάλες νομικές εταιρείες, φοιτητές, βιβλιοθηκονόμους και φυσικά... δικηγόρους.
ΑΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
Κάνοντας κάποιος search στο σχετικό πεδίο θα δει πως τα αποτελέσματα που εμφανίζονται είναι χωρισμένα ανά κατηγορία: αρχικά ανά δικαιοδοσία (Πολιτεία, δικαστήριο κ.λπ.), ύστερα ανά ημερομηνία απόφασης και τέλος ανά απόσπασμα ή παράγραφο (με βάση τις λέξεις που εισήγαγε ο χρήστης στο search box).
Ο τελευταίος τρόπος βοηθά ιδιαίτερα αν κάποιος θελήσει να βρει συγκεκριμένα στοιχεία από τα πρακτικά προκειμένου να αντλήσει λεπτομερείς πληροφορίες.
Αυτό όμως που κάνει το Fastcase να ξεχωρίζει από τους άλλους ιστοχώρους που ασχολούνται με παρεμφερή θέματα, είναι η ύπαρξη ενός καινοτόμου διαγράμματος τεσσάρων διαστάσεων που ταξινομεί τα αποτελέσματα ανά σχετικότητα και χρόνο.
Αντί να παρουσιάζονται στη σειρά και μόνο με κείμενο, τα αποτελέσματα εμφανίζονται σε μεγάλους κύκλους στους οποίους υπάρχουν links υπερκειμένου που οδηγούν στις σχετιζόμενες υποθέσεις.
Με αυτόν τον τρόπο δηλαδή θα μπορεί κάποιος να δει πόσες φορές έχει αναφερθεί και χρησιμοποιηθεί το αποτέλεσμα σε άλλες δίκες, καταλαβαίνοντας ουσιαστικά το μέγεθος, την επιρροή και τη βαρύτητα που είχε κάποια παλιά υπόθεση στη νομική ιστορία.
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΑΡΧΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Χρησιμοποιώντας αλγορίθμους για να κατηγοριοποιήσουν τις υποθέσεις, οι υπεύθυνοι ψηφιοποίησαν χιλιάδες βιβλία και εκατομμύρια έγγραφα που βρίσκονται στα ράφια των βιβλιοθηκών, έτσι ώστε το κοινό να είναι σε θέση να έχει πρόσβαση σε αυτά τα αρχεία. Οι περισσότερες υποθέσεις χρονολογούνται από το 1950, ενώ δεν είναι λίγα και τα ιστορικά αρχεία των αρχών του 20ού αιώνα που έχουν μετατραπεί σε ηλεκτρονική μορφή.
5,5 εκατομμύρια έγγραφα εχουν «ανέβει» στο fastcase απο το 1999
Δύο δικηγόροι από το Σικάγο και το Χάρβαρντ δημιούργησαν το Fastcase όταν παρατήρησαν πως τα αμερικανικά δικαστήρια αρχειοθετούσαν online και δωρεάν τα πρακτικά των δικών στο Ιnternet.
Η ιστοσελίδα ιδρύθηκε το 1999 και είναι απαραίτητο εργαλείο σε μεγάλες νομικές εταιρείες και νομικά γραφεία, καθώς και σε φοιτητές νομικής και βεβαίως... δικηγόρους.
Τα εγγεγραμμένα μέλη φτάνουν τα 300.000 παγκοσμίως.
Περισσότερα από 5,5 εκατομμύρια έγγραφα έχουν «ανέβει» στην ιστοσελίδα.
Επτά full time προγραμματιστές εργάζονται στο site.
10 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο είναι τα έσοδα της εταιρείας.
95 δολάρια τον μήνα είναι η συνδρομή που πρέπει να πληρώνει κάποιος αν θέλει να έχει συνεχή πρόσβαση στα αρχεία του Fastcase.
WΕSΤLΑW (http://www.westlaw.com/)Με τις μεγαλύτερες νομικές φίρμες να πληρώνουν μέχρι και 4 εκατομμύρια δολάρια για να αποκτήσουν πρόσβαση στα αρχεία του site, η Westlaw δίκαια θεωρείται από τους ειδικούς ως ο κορυφαίος παροχέας αρχειακού νομικού υλικού. Πρόσφατα εμπλούτισε τη βάση δεδομένων της με έγγραφα από διεθνείς υποθέσεις, ενώ παρέχει 24ωρη online βοήθεια από νομικούς.
EUR-LEX (http://eur-lex.europa.eu/)H EUR-Lex παρέχει άμεση δωρεάν πρόσβαση στο Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ιστοσελίδα επιτρέπει στους χρήστες να συμβουλεύονται την Επίσημη Εφημερίδα της Ε.Ε. ενώ περιλαμβάνει, ειδικότερα, τις Συνθήκες, τη νομοθεσία, τη νομολογία και τις προπαρασκευαστικές πράξεις.
Επίσης το σύστημα παρέχει δυνατότητες εκτεταμένης αναζήτησης σε όλες τις γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
PRECYDENT (http://www.precydent.com/) Παρόμοιος ιστοχώρος με το Fastcase, διακρίνεται κυρίως για την ευκολία στη χρήση του και για την απλότητα στον σχεδιασμό του. Αν και ακόμη βρίσκεται σε beta version και παρέχει περιορισμένες υπηρεσίες, η προσπάθεια αυτή των υπευθύνων έχει ήδη ενταχθεί στην κοινότητα του Facebook, ενώ ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει «ανεβάζοντας» δικό του νομικό υλικό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΥΛΑΚΗΣ
Το κομμάτι δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" στις 12/7/08 ©
link: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11429&subid=2&tag=8777&pubid=1290708
Πρόγραμμα αξιοποίησης «νεκρών» αεροπλάνων εκπονεί η Airbus.
«E» 21/6
Σε μία πρωτοποριακή πρόταση για την ανακύκλωση των αεροσκαφών που έχουν φτάσει στο τέλος της ζωής τους και τα οποία παραμένουν καθηλωμένα στο έδαφος, προέβη η εταιρεία Airbus κατά τη διάρκεια της διεθνούς έκθεσης αεροναυπηγικής που διεξήχθη πριν από λίγες ημέρες στο Βερολίνο, ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο για την αξιοποίησή τους μετά το πέρας των υποχρεώσεών τους στους αιθέρες.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα «ΡΑΜΕLΑ», το οποίο επιλέχθηκε και συγχρηματοδοτείται μεταξύ άλλων από την Ευρωπαϊκή Ενωση μέσω του δικού της περιβαλλοντικού προγράμματος «LΙFΕ», η Airbus προσβλέπει στην ανακύκλωση των αεροπλάνων με φιλικές προς το περιβάλλον διαδικασίες οι οποίες θα καταστήσουν «πράσινα» τα αεροσκάφη έπειτα από την επεξεργασία τους.
Η ιδέα
Βασική ιδέα του εγχειρήματος, το οποίο εκτός από την ΕΕ στηρίζεται και από περιβαλλοντικές οργανώσεις, μεγάλες εταιρείες ανακύκλωσης και παραγωγής εξειδικευμένων ηλεκτρονικών για αεροπλάνα, είναι να αποδείξει πως τα αεροσκάφη τα οποία πλέον δεν χρησιμοποιούνται μπορούν να φανούν χρήσιμα και να μην καταλήγουν να σκουριάζουν στις άκρες των διαδρόμων προσγείωσης και απογείωσης των αεροδρομίων.
Τα αποσυναρμολογούμενα μέρη από το κάθε αεροσκάφος θα αποθηκεύονται, θα συντηρούνται και θα αξιολογούνται για το τελικό στάδιο της επεξεργασίας τους, ενώ τα ηλεκτρονικά συστήματα, τα λάστιχα, οι μπαταρίες και τα υγρά των μηχανών είναι τα κύρια εξαρτήματα τα οποία οι ειδικοί έχουν ως στόχο να ανακυκλώσουν με σκοπό τα υλικά αυτά είτε να πουληθούν είτε να χρησιμοποιηθούν και πάλι σε άλλα αεροπλάνα.
Η Airbus έχει ήδη έλθει σε συμφωνία με τις αρμόδιες Αρχές της Τάρμπα στη νοτιοδυτική Γαλλία έτσι ώστε να στηθεί στο αεροδρόμιο της πόλης μια ειδική πλατφόρμα η οποία θα επιτρέπει στα αεροπλάνα να αποσύρονται, αρχίζοντας έτσι τις δοκιμές και προχωρώντας στις διαδικασίες ανακύκλωσής τους. Τα πρώτα αεροσκάφη που θα... διαμελιστούν είναι τα Airbus Α300, μοντέλα τα οποία πρωτοεμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.
Μεγάλη διάρκεια ζωής
Με μέση διάρκεια ζωής τα σαράντα χρόνια, οι μεγάλες αεροπορικές και κατασκευαστικές εταιρείες δεν είχαν μέχρι τώρα επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους στο πού θα κατέληγαν αυτά τα αεροσκάφη, ενώ καμία σχετική ρύθμιση δεν έχει προβλεφθεί από την ΕΕ. Τα αεροπλάνα αρχίζουν συνήθως τα ταξίδια τους για λογαριασμό των μεγάλων εταιρειών πετώντας σε δημοφιλείς προορισμούς, για να καταλήξουν προς το τέλος της ζωής τους στις φτωχότερες χώρες όπου οι κανόνες ασφαλείας είναι περισσότερο ελαστικοί.
Η κατάσταση σε αριθμούς
10 «νεκροταφεία» αεροπλάνων υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, εκ των οποίων 7 βρίσκονται στις ΗΠΑ.
12.800 εγκαταλειμμένα αεροσκάφη... σαπίζουν στα επτά αμερικανικά νεκροταφεία.
6.000 αεροπλάνα θα πρέπει να αποσυρθούν από την εναέρια κυκλοφορία μέσα στα επόμενα 20 χρόνια.
3,3 εκ. ο προϋπολογισμός του προγράμματος «ΡΑΜΕLΑ», το οποίο συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ.
Μια διαρκής εστία μόλυνσης
Οντας ουσιαστικά παρατημένα σε υπόστεγα, χώρους συντήρησης και αεροδρόμια «νεκροταφεία», τα «γερασμένα» αεροπλάνα αποσυναρμολογούνται υπό κακές για τη δημόσια υγεία συνθήκες, δίχως αυστηρούς περιβαλλοντικούς κανόνες ασφαλείας και παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Τα εξαρτήματά τους στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν σε καινούργια αεροσκάφη, ενώ το κόστος της τωρινής ανακύκλωσης κυμαίνεται από 30. 000 ως και 150. 000 ευρώ μόνο στην Ευρώπη, «κάτι το οποίο οφείλεται κυρίως στη δουλειά που πρέπει να γίνει από τους μηχανικούς, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ακόμη αρκετά πράγματα γι αυτή τη διαδικασία», δηλώνει ο υπεύθυνος του προγράμματος «ΡΑΜΕLΑ», Ολιβιέ Μαλαβαγιόν.
Το μέλλον
Υπό τις παρούσες συνθήκες και τη μέχρι τώρα τεχνογνωσία μόνο το 30 με 40 % των εξαρτημάτων ενός αεροσκάφους είναι σε θέση να επαναχρησιμοποιηθεί. Οι ειδικοί εκτιμούν πως τουλάχιστον το 85 με 90 % του μηχανικού εξοπλισμού θα μπορέσει να φανεί και πάλι χρήσιμο σε διάφορους τύπους αεροπλάνων.
«Αυτό που θέλουμε είναι να στήσουμε στο άμεσο μέλλον ένα παγκόσμιο δίκτυο μέσω του οποίου θα διαδοθεί η διαδικασία αποσυναρμολόγησης και ανακύκλωσης των αεροπλάνων. Αυτό το σχέδιο δεν θα δημιουργήσει μόνο νέες θέσεις εργασίας, αλλά θα βοηθήσει και στον σχεδιασμό των μελλοντικών αεροσκαφών τα οποία θα αποτελούνται από φιλικά προς το περιβάλλον συστήματα, ειδικά σχεδιασμένα για να βελτιώσουν τις συνθήκες πτήσης», τονίζει ο Μπρούνο Κόστες, επικεφαλής του «ΡΑΜΕLΑ».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΥΛΑΚΗΣ
Το κομμάτι δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" στις 21/6/08 ©
link: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11900&subid=2&tag=8777&pubid=1172438
Αποφασίστηκε στο Δουβλίνο η σύναψη Συνθήκης για την απαγόρευση των όπλων διασποράς, όμως οι χώρες που τα κατασκευάζουν απειλούν να μην την εφαρμόσουν.
«E» 31/5
Σε απόφαση για τη σύναψη της σημαντικότερης συνθήκης αφοπλισμού των βομβών διασποράς κατέληξαν την Παρασκευή διπλωμάτες και εκπρόσωποι μη κυβερνητικών οργανώσεων στη διεθνή διάσκεψη που διεξήχθη στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας.
Η τελική συμφωνία αναμένεται να υπογραφεί τον Δεκέμβριο στο Οσλο.
Οι μετέχοντες στο συνέδριο υπερτόνισαν καθ όλη τη διάρκεια των διαβουλεύσεων την ανάγκη σύναψης της συνθήκης, η οποία είχε την υποστήριξη εκατό και πλέον χωρών, παρ ότι ορισμένοι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς και χρήστες όπως η Ρωσία, η Κίνα, το Πακιστάν, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ δεν συμμετείχαν στις συζητήσεις.
Πιο συγκεκριμένα, αυτές οι χώρες (ως κυριότεροι κατασκευαστές και με μεγάλα αποθέματα) θεωρούν ότι τα συγκεκριμένα όπλα είναι εξαιρετικά χρήσιμα στο πεδίο της μάχης και αντιτίθενται στην απαγόρευσή τους, υπονομεύοντας έτσι τη διάσκεψη.
Υψηλόβαθμος Αμερικανός αξιωματούχος, που εκτελεί χρέη βοηθού υπουργού Εξωτερικών με αρμοδιότητα στα πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα, δήλωσε μάλιστα πως «η προτεινόμενη παγκόσμια απαγόρευση της χρήσης βομβών διασποράς μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την αμερικανική συμμετοχή σε ειρηνευτικές αποστολές και επιχειρήσεις παροχής βοήθειας σε περιπτώσεις καταστροφών σε όλο τον κόσμο», υποστηρίζοντας πως αυτά τα όπλα έχουν «συγκεκριμένη στρατιωτική χρησιμότητα» και ότι η απαγόρευσή τους μπορεί να «ποινικοποιήσει» τις κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις που θα γίνονται ανάμεσα σε χώρες που θα έχουν υπογράψει και σε εκείνες που δεν θα έχουν υπογράψει την απαγόρευση.
Οι επικριτές των συγκεκριμένων όπλων από την άλλη υποστηρίζουν πως είναι αναξιόπιστα και επισημαίνουν ότι πλήττουν χωρίς διακρίσεις αμάχους και ενόπλους. Πολλές οργανώσεις ζητούν μια καθολική και δεσμευτική συνθήκη, η οποία θα προβλέπει μεταξύ άλλων και την υποχρέωση αποζημιώσεων και υποστήριξης στα θύματα.
Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Γκι Μουν, δήλωσε στη διάσκεψη του Δουβλίνου ότι «η χρήση, ανάπτυξη, παραγωγή, αποθήκευση και μεταφορά βομβών διασποράς θα πρέπει να απαγορευτεί», ενώ ο Γκριθ Οστερ, πρόεδρος της Ενωσης Πυρομαχικών Διασποράς, σημείωσε πως «οι κυβερνήσεις συζητούν εδώ και χρόνια για τους κινδύνους των βομβών διασποράς.
Οσο περισσότερο καθυστερούμε με τη συνθήκη, τόσο περισσότερα αθώα θύματα θα θρηνούμε. Εχουμε μια μοναδική ευκαιρία να αποφασίσουμε στο Δουβλίνο την απαγόρευσή τους. Ή τώρα ή ποτέ».
Οπλα που δεν κάνουν διακρίσεις
Συχνά πολλά από τα βομβίδια δεν εκρήγνυνται λόγω της δυσλειτουργίας των μηχανισμών τους και παραμένουν άθικτα στο έδαφος, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγάλα ναρκοπέδια, τα οποία αποτελούν θανάσιμη παγίδα για τους αμάχους που επιστρέφουν στις εστίες τους μετά τη λήξη των εχθροπραξιών.
Οπως οι νάρκες κατά προσωπικού, έτσι και οι βόμβες διασποράς δεν κάνουν διάκριση στρατιωτών και αμάχων, όπως προστάζει το εθιμικό και το συμβατικό δίκαιο. Τέτοιου είδους βόμβες έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, μεταξύ άλλων, στους πολέμους στο Κόσοβο, την Καμπότζη, το Αφγανιστάν και τον Λίβανο, ενώ εκτενής ήταν και η χρήση τους στο Ιράκ.
40% των βομβών δεν εκρήγνυνται τη σωστή στιγμή.
98% 77 κράτη έχουν αποθέματα βομβών διασποράς, οι ΗΠΑ έχουν 800 εκατομμύρια.
59 εταιρείες κατασκευάζουν τέτοια όπλα, εκ των οποίων οι μισές βρίσκονται στις ΗΠΑ και 8 στην Ευρώπη.
250 μη κυβερνητικές οργανώσεις συμμετέχουν στο συνέδριο.
30 χώρες κατασκευάζουν βόμβες διασποράς.
ΧΡ. ΠΟΥΛΑΚΗΣ
Το κομμάτι δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" στις 31/5/08 ©
link: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&tag=8400&pubid=1060475
Πώς μπορούν μέσα σε ένα σκίτσο με ελάχιστες λέξεις να σηκώσουν το βάρος μιας ολόκληρης κατάστασης, τραγικής της περισσότερες φορές, αλαφραίνοντας μέσα από το χιούμορ τους και τον σαρκασμό τους το δικό μας ψυχικό κόσμο; Είναι φιλόσοφοι, ποιητές, σκιτσογράφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί αναλυτές, σχολιαστές; Ή μήπως λίγο από όλα αυτά; Γιατί δεν τους βλέπουμε στα κανάλια και τι κάνουν τόσες ώρες κλεισμένοι στα γραφεία τους; «Η γελοιογραφία είναι μια επίπονη διαδικασία» λέει ένας άξιος εκπρόσωπός της, ο Στάθης Δ. Σταυρόπουλος ή αλλιώς «Ναυτίλος» της Ελευθεροτυπίας.
«Θα έλεγα πως τυχαία έγινα γελοιογράφος. Απλά όταν άρχισα να δημοσιεύω γελοιογραφίες, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου αρέσει αυτό που κάνω, όταν άρχισα να τη δουλεύω. Η γελοιογραφία με κέρδισε. Ολα όσα σου συμβαίνουν πρέπει να της τα θυσιάσεις. Ολα καταλήγουν να αποτυπωθούν σε μια γελοιογραφία. Εχουν και μια, πιστεύω, μοναδική σχέση με τους αναγνώστες, λόγω αυτής της αθωότητας. Δεν δουλεύεις τον άλλο. Το πολύ πολύ να κάνεις μια αποτυχημένη γελοιογραφία.»
Έχοντας δημοσιεύσει πολλά σκίτσα σε εφημερίδες και περιοδικά αλλά και εικονογραφώντας πλήθος βιβλίων και άλλων εντύπων, ο Στάθης Σταυρόπουλος δεν διακωμοδεί μόνο τα πολιτικά πρόσωπα αλλά και τους Έλληνες πολίτες. «Τους Έλληνες, εγώ ποτέ δεν τους χαρίστηκα. Η κριτική μου ως προς τους Έλληνες πολίτες ήταν εξίσου ισχυρή όσο και ως προς τους Έλληνες πολιτικούς τα χρόνια που είμαι σε αυτή τη δουλειά.»
Ο Στάθης ανήκει σε μια ξεχωριστή γενιά έντονα πολιτικοποιημένων γελοιογράφων. Τα σκίτσα του έχουν εξελιχθεί σε εξαιρετικά σχεδιαστικά κατασκευάσματα, πλούσια σε ιστορικές παραπομπές και υπονοούμενα. Η λεπτομέρεια των μορφών και η ακρίβειά του έχουν κάνει την πένα του να βρει την δική της «μανιέρα», γλιστρώντας επιδέξια ανάμεσα στη καρικατούρα και σε ένα πιο ελεύθερο σχέδιο. Ο λόγος του είναι καυστικός και πολιτικός, αποτελώντας καθημερινά σημείο αναφοράς για πολλούς... τσουρουφλισμένους «από τα κοινά» αναγνώστες του. Μια πολιτική γελοιογραφία εν τέλη που, ίσως, κάποιες φορές ισορροπεί περισσότερο στην «πολιτική» και λιγότερο στη «γελοιογραφία».
Χρήστος Πουλάκης ©
Ελληνικό Σύνταγμα, Άρθρο 14: «Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά, δια του Τύπου ή με άλλα τεχνικά μέσα τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του κράτους». Πιο συγκεκριμένα, « Ο Τύπος (…) και κάθε άλλο τεχνικό μέσο μετάδοσης ειδήσεων είναι ελεύθερα. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ». Παρ’ όλα αυτά, νομικοί περιορισμοί στην ελευθερία του Τύπου -και κατ’ επέκταση του λόγου- υπάρχουν, καθώς « ο Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, καθώς επίσης ορίζει τον τρόπο διασφάλισης της διαφάνειας και της πολυφωνίας στα μέσα ενημέρωσης, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ την έκθεση σε κίνδυνο διατάραξης των φιλικών σχέσεων με ξένες χώρες, τη διάδοση ψευδών πληροφοριών που ενδέχεται να δημιουργήσουν ανησυχία, φόβο και διχασμό στους πολίτες».
Εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν η ελευθερία του λόγου να είναι διαπραγματεύσιμη και θεωρητικά να προστατεύεται από το Σύνταγμα, αλλά ουσιαστικά να επιτρέπει τον περιορισμό της από την κρατική εξουσία. Είναι φανερό πώς ανεξάρτητα από την κατοχύρωση της ελευθερίας του Τύπου, αυτή βρίσκεται συνεχώς υπό... διωγμό, αφού οτιδήποτε εκτίθεται δημοσίως επιδέχεται πάντα δημόσιας κριτικής.
Παραδείγματα απουσίας, στέρησης και εν τέλει απαγόρευσης της ελεύθερης έκφρασης υπάρχουν παντού: στην Ελλάδα, γνωστές είναι οι δικαστικές περιπέτειες του Τζίμη Πανούση (βλ. θρησκεύματος, εθνικού συμβόλου κ.ά), η περίπτωση του δικηγόρου Κώστα Πλέυρη για παράβαση του νόμου περί φυλετικών διακρίσεων αλλά και παλαιότερα η μη προβολή στην Ελλάδα της ταινίας του Μάρτιν Σκορτέζε «Ο τελευταίος πειρασμός» (από το ομόνημο μυθηστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη) για προσβολή της χριστιανικής θρησκείας.
Στο εξωτερικό, τα πρόσφατα γεγονότα με το Θιβέτ και τις διαδηλώσεις υπέρ της ανεξαρτητοποίησης του μας φέρνουν στο νου τον τρόπο με τον οποίο η Κίνα αντιμετωπίζει το θέμα (εκτός από το Θιβέτ, βλ. και υπόθεση Σι Τάο), στο Βιετνάμ υπάρχει αυστηρή λογοκρισία (βλ. Τρονγκ Κουόκ Τουάν), στην Αίγυπτο ο Καρίμ Αμέρ καταδικάζεται σε 4 χρόνια φυλάκισης, ενώ -ακόμα και- στις ΗΠΑ ο φημισμένος σκηνοθέτης Μάικλ Μούρ αντιμετωπίζει προβλήματα με τις Αρχές...
Από την άλλη: ελευθερία έκφρασης ίσον ελευθερία να εξαπατάς;
Είμαστε στην Λουϊζιάνα του 1900. Ο Τζο, ένας όμορφος και έξυπνος έγχρωμος νεαρός, γνωστός για τις επαναστατικές του ιδέες και την επιτυχία του με τις γυναίκες (κάθε τύπου επιδερμίδας) περπατάει σε μια συνοικία με πολλά μπαρ. Οι παλικαράδες της περιοχής, τύφλα στο μεθύσι και χωρίς γυναίκες, τον βλέπουν να περνάει και αρχίζουν να αγριεύουν. Ένας απο αυτούς, ο Τζακ “μικροπέος” Λώσον, γνωστός στην γειτονιά σαν φορέας συμπλεγμάτων λόγω των σωματικών του ατελειών, βλέπει τον Τζο και φωνάζει:“Να, το κάθαρμα που μου βίασε την αδερφή!”
Οι παλικαράδες, που δεν γνωρίζουν ότι ο Τζο δεν έχει καν αδελφή, πιάνουν τον Τζο και τον αρχίζουν στο ξύλο. Όχλος, φασαρία, ο καθένας βαράει όπου βρεί. Μετά από μια ώρα ο Τζο ξεψυχάει και δεν ξέρει το γιατί…
Υπάρχει κανείς που θεωρεί ότι ο Τζακ δεν ευθύνεται καθόλου για αυτόν τον φόνο; Θεωρεί όμως επίσης κανείς ότι μπορεί να καλυφθεί πίσω από την ελευθερία της έκφρασης;
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στον τρόπο με τον οποίο αυτή η ελευθερία θα προστατεύεται από την εκμετάλλευσή της με εγκληματικούς -ή άλλους- σκοπούς. «Ειδήσεις» που παραπληροφορούν μπορεί να οδηγούν σε λανθασμένες αποφάσεις και να γίνουν ασπίδα κάλυψης συμφερόντων.
Ακόμα κι έτσι όμως, οποιαδήποτε παρέμβαση δεν είναι δικαιολογημένη. Ρόλος του κράτους είναι να προστατεύει, με κάθε μέσο, την ελευθερία του Τύπου, γιατί αυτή είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια δημοκρατική χώρα.
Immortal Technique - Freedom of Speech
Χρήστος Πουλάκης ©