ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΕ, ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΕ

Συνέντευξη, αφιέρωμα-προφίλ παίκτη ριάλιτι

Περπατούσα κάποια από τις περασμένες ημέρες στους δρόμους της Αθήνας και είδα σε μια μεγάλη αφίσα των Κωνσταντίνο Καραμανλή τον γηραιότερο να ζητά να τον ψηφίσουμε. Στην αρχή σκέφτηκα πως θα είναι αφίσες σαν κι αυτές που είχαν βγάλει κάποιοι ΠΑΣΟΚοι την εποχή Σημίτη με την εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου ζητώντας την εξωκοσμική παρέμβασή του για να τα πάει καλά ο εκσυγχρονίζων. Ωστόσο πληροφορήθηκα ότι ο ΣΚΑΪ κάνει μια σειρά ντοκιμαντέρ που στόχος της είναι να αναδείξει την κορυφαία Ελληνική μορφή ανά τους αιώνες. Και αργότερα κατάλαβα ότι υπάρχει και ψηφοφορία για να βγάλουμε... τον Μέγιστο.

Η ιδέα βέβαια έρχεται απ’ έξω, ανήκει στο BBC και είχε μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία και σε δεκαπέντε περίπου άλλες χώρες. Ίσως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να γνωρίσει το ευρύ κοινό μεγάλες προσωπικότητες. Από την άλλη, έχοντας κατά νου τη ψήφο του τηλεοπτικού αυτού κοινού, σκέφτομαι ότι οι προσωπικότητες ίσως υποβιβάστηκαν στο επίπεδο ενός ριάλιτι σόου όπου οι θεατές καλούνται με διαφημιστικά σποτ και καταχωρίσεις στον Τύπο να ψηφίσουν ποιος παίκτης θα φύγει από τη λίστα και ποιος θα κερδίσει το μεγάλο βραβείο της πρωτιάς. Όπως έχουμε δηλαδή μάθει από τη διαδικασία των τηλεριάλιτι, με τη διαφορά ότι εδώ οι «έγκλειστοι παίκτες»είναι οι «Μεγάλοι Έλληνες» εκ των οποίων το κοινό θα επιλέξει τον πιο σημαντικό όλων των εποχών.

Από τους 100 που «συμμετείχαν» στην εκπομπή, το ¼ περίπου της λίστας αποτελείται από ανθρώπους από την αρχαία Ελλάδα, ανάμεσα στους υπόλοιπους συναντάμε μουσικούς, ηθοποιούς, πολιτικούς, 4 βασιλείς, 4 αυτοκράτορες, 2 δικτάτορες και 1 επιχειρηματία, ενώ 13 βρίσκονται ακόμη εν ζωή. Η απόφαση λοιπόν για το εάν θα πρέπει κανείς να τολμήσει να κάνει κάποια συνέντευξη ή αφιέρωμα-προφίλ σε κάποιον από τους 13 «μεγάλους» τυχερούς που βρέθηκαν στη σχετική λίστα (Μίκης Θεοδωράκης, Νίκος Γκάλης, Θοδωρής Ζαγοράκης, Δημήτρης Νανόπουλος, Βαγγέλης Παπαθανασίου, Κώστας Σημίτης, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Λάκης Λαζόπουλος, Θανάσης Βέγγος, Ελένη Γλύκαντζη Αρβελέρ, Πύρρος Δήμας, Μανώλης Γλέζος, Έλενα Μουζάλα) φαντάζει μάλλον δύσκολη.

Οι συμμετέχοντες δεν είναι «παίκτες» που προσχώρησαν με τη θέλησή τους στην εκπομπή, μιας και ψηφίστηκαν από το κοινό, συνεπώς δεν μπορούν να θεωρηθούν ως τέτοιοι για να δικαιολογηθεί και να επιχειρηθεί η παρουσίαση κάποιου από αυτούς σαν τέτοιον (για τους δέκα που έχουν επικρατήσει αλλά και για τους εναπομείναντες 77, η οποιαδήποτε επαφή μαζί τους είναι ούτως ή άλλως... ανέφικτη). Ακόμη και αν αποφασιζόταν η διενέργεια κάποιας συνέντευξης, ο δημοσιογράφος μάλλον άβολα θα ένιωθε ρωτώντας τους αναδειχθέντες πως νιώθουν για τη συμμετοχή τους και την εμπειρία που απεκόμισαν από την εν λόγω εκπομπή.

Η ανάδειξη του μεγαλύτερου, όπως καταλάβαμε, δεν πρόκειται να βασιστεί στη γνωμοδότηση ειδικών, αλλά στην ψήφο του τηλεοπτικού κοινού. Πιο συγκεκριμένα, «στόχος του σταθμού δεν είναι τόσο η ανακήρυξη όσο η αποτύπωση της αντίληψης των σημερινών Ελλήνων» αναφέρει ο ΣΚΑΪ σε δελτίο Τύπου. Σκέφτομαι ότι τίποτα δεν είναι πιο δίκαιο και πιο αποδεκτό σήμερα από τη κοινή γνώμη και τη τηλεοπτική κάλπη για να αποτυπωθούν (όπως λένε και οι υπεύθυνοι του σταθμού) οι αντιλήψεις του νεοέλληνα για την πορεία του στην Ιστορία. Διότι το ζήτημα δεν αφορά τη σημερινή κοινωνία ή την πρόσφατη Ιστορία του νεότερου ελληνισμού, αλλά απλώνεται σε όλες τις εποχές. Η τηλεοπτική ψηφοφορία απευθύνεται στην παιδεία του σημερινού νεοέλληνα, στα όσα έμαθε και, κυρίως, στα όσα δεν έμαθε.

Χρήστος Πουλάκης ©